اینجا موزه ی همواره زنده ایست از دیوار نویسان. دیوارهایی که بر آنها شعاری نقش بسته دیگر بخشی از «تن» هستند. همان تنی که همواره سرکوب شده و اینک در انقلاب رد سرکوب را بر تن پس میزند، شال بر چوب می بندد و می ایستد، همان تن که رقصان شال بر آتش می آندازد اینک تن خود را در دیوار گسترش می دهد، تن خود را تبدیل به کلام می کند.
(بسیاری از این تصاویر از صفحه blackfishvoice برداشته شده است)
